همه چیز درباره نوزادان نارس

نوزادان نارس مستعد ابتلا به بیماری های زیادی هستند این عارضه زمانی اتفاق می افتد که بارداری کمتر از سی و هفت هفته طول بکشد. در ادامه به درمان این عارضه می پردازیم.

عامل‌هایی که در دوران بارداری احتمال زایمان زودرس را افزایش می‌دهد، عبارت است از:

تغذیه نامناسب قبل از آبستنی و در طول بارداری
سیگار کشیدن، مصرف مواد مخدر یا افراط در نوشیدن الکل در دوران بارداری
عفونت‌های خاص مانند عفونت‌های مجاری ادراری و غشاء آمنیوتیک
سابقه زایمان زودرس
ناهنجاری‌های رحم
ضعیف بودن دهانه رحم و زود باز شدن آن
همچنین احتمال زایمان زودرس در سنین کمتر از 17 و بالاتر از 35 سال بیشتر است.

نشانه‌های نارس بودن نوزاد عبارت است از:

کوچک بودن نوزاد و سر بزرگی که با این جثه کوچک تناسب ندارد.
نوک تیز بودن اعضاء بدن: اعضاء بدن نوزاد نارس برخلاف نوزادان دوره کامل به دلیل فقدان ذخایر چربی حالت گرد ندارد.
موهایی کرک مانند (لانوگو) بخش اعظم بدن نوزاد را می‌پوشاند.
پایین بودن دمای بدن به دلیل کمبود ذخائر چربی در بدن، به ویژه بلافاصله پس از زایمان در اتاق زایمان
تنفس دشوار نوزاد یا سندرم زجر تنفسی
نداشتن واکنش‌های لازم برای مکیدن و بلع که دشواری‌های تغذیه‌ای را برای نوزاد به دنبال دارد.

بیماری‌های نوزادان نارس
ازآنجایی که اندام‌های داخلی نوزادان نارس کاملاً برای عملکرد مستقل آماده نیست، این نوزادان مستعد ابتلا به مشکلات متعددی هستند. در کل هر چه نوزاد زودتر از موعد به دنیا بیاید، احتمال بروز عوارض بیشتر خواهد بود.

درمان
پزشکان غالباً سعی می‌کنند که زایمان را با تجویز دارو برای مادر به تاخیر بیاندازند و از زایمان زودرس جلوگیری کنند. اما اگر نتوان از زایمان زودرس جلوگیری کرد یا لازم باشد نوزاد زودتر به دنیا آورده شود، پزشک شرایط را برای یک زایمان پرخطر آماده می‌کند. مادر باید به بیمارستانی برود که دارای بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان است. به این ترتیب اطمینان حاصل می‌شود که نوزاد بلافاصله پس از تولد مراقبت‌های لازم را دریافت می‌کند.

مراقبت‌های بیمارستانی در چند روز و چند هفته‌ی نخست پس از تولد نوزاد نارس بر حمایت از رشد اندام‌های حیاتی متمرکز است. نوزاد در انکوباتور در دمای کنترل شده نگهداری می‌شود. ضربان قلب، تنفس و میزان اکسیژن خون نوزاد تحت نظر گرفته می‌شود. هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشد تا نوزاد بتواند بدون دستگاه زندگی کند.

بسیاری از نوزادان نارس چون هنوز هماهنگی لازم را برای بلع و مکیدن ندارند، نمی‌توانند از راه دهان تغذیه کنند. این نوزادان مواد مغذی لازم را از راه سرم یا لوله‌ای دریافت می‌کنند که از راه بینی یا دهان وارد شکم می‌شود. پس از آن که نوزاد به اندازه کافی برای بلع و مکیدن قوی شد، می‎تواند شیر را از شیشه یا سینه مادر بمکد.

نوزادان نارسی که ریه‌هایشان به طور کامل رشد نکرده است، اکسیژن دریافت می‌کنند. برحسب توانایی نوزاد برای تنفس مستقل، یکی از روش‌های زیر برای تحویل اکسیژن به نوزاد به کار برده می‌شود:

پیشنهاد می شود

درمان شب ادراری کودکان

تغذیه کودک هفت ماهه

دستگاه تنفس مصنوعی یا ونتیلاتور: این دستگاه هوا را به داخل ریه‌ها و به بیرون از آنها پمپاژ می‌کند.
فشار مثبت مداوم بر مجراهای عبور هوا: در این روش مجاری عبور هوا با اعمال فشار ملایم هوا باز نگه داشته می‌شود.
کلاهک اکسیژن: دستگاهی که برای رساندن اکسیژن روی سر نوزاد قرار داده می‌شود.

نوزادان نارس معمولاً زمانی از بیمارستان مرخص می‌شوند که:

بتوانند از شیشه یا سینه مادر شیر بمکند.
بتوانند بدون کمک نفس بکشند.
وزن و دمای بدن‌شان به حد مناسب برسد.